Blog

Nieuwe roman in de maak!

25 december 2022

Wanneer komt je nieuwe roman uit? Ben je nog aan het schrijven?Jazeker! Ik werk inmiddels al drie jaar aan een nieuwe roman. De werktitel is ‘Het onvergetelijke leven van Nard’. De roman speelt zich af in de Rotterdamse wijk Charlois. Daar woont Nard den Decker, jazzdrummer van beroep. Elke dag verliest hij een beetje meer van zijn geheugen. De confrontatie met deze werkelijkheid is hard en aandoenlijk. Ook voor zijn vriendin Patries. Vooral als Nard aangeeft niet meer te willen leven als hij zichzelf niet meer herkent in de spiegel. De roman gaat over sterven in het leven, loslaten en verlangen. Als de dementie in je woont, ben je dan niet meer degene die je ooit was? 

Peelpijn winnaar publieksprijs The Indie Awards 2020!

10 juni 2021

Mijn roman Peelpijn heeft de publieksprijs gewonnen van The Indie Awards 2020! En wat ben ik hier trots op. Het is een erkenning dat ik een goed boek heb geschreven. Deze waardering van lezers is een enorme stimulans voor mij. Iedereen die een stem heeft uitgebracht: dank je wel voor de steun. Momenteel werk ik aan een nieuwe roman. Ik verwacht dat deze in de tweede helft van 2022 gereed zal zijn.

Peelpijn genomineerd voor The Indie Awards 2020!

07 december 2020

Wat was ik trots en verheugd toen ik enkele weken geleden te horen kreeg dat mijn nieuwe roman Peelpijn is genomineerd voor The Indie Awards 2020! Dé literaire prijs voor schrijvers die hun boeken in eigen beheer uitgeven. En dat zijn er vele duizenden per jaar. Mijn roman is blijkbaar opgevallen. Samen met 49 andere boeken staat Peelpijn op de longlist. Een deskundige jury gaat de komende tijd deze boeken lezen en beoordelen. In maart 2021 wordt de shortlist bekend gemaakt, zowel van de jury als van het publiek. Spannend!

Is een boekpresentatie spannend?

14 november 2019

Op 13 december presenteer ik mijn nieuwste roman Peelpijn. Het boek is gebaseerd op waargebeurde gebeurtenissen in mijn familie. De definitieve datum voor de lancering is dus gekozen, het boek ligt bij de drukker, de uitnodigingen zijn de deur uit. Mensen vragen aan me of ik een boekpresentatie spannend vind. Ja, dat is heel erg spannend. Waarom? Omdat ik het niet meer over kan doen. Het boek is voor mij klaar, anderen gaan er nu iets van vinden. Als ik een concert met de band geef en het gaat niet helemaal lekker dan is dat vervelend. Maar volgend optreden kunnen we verbeteren. Bij een boek werkt dat dus niet zo. Er is geen volgende keer, alleen een volgend boek met een nieuw verhaal. Geen herkansing dus, het moet in een keer goed zijn. Daarom is de boekpresentatie spannend.

Ben jij die schrijver?

26 oktober 2018

Momenteel ben ik veel met mijn gedachten bij de nieuwe roman die ik aan het schrijven ben. De hoofdpersoon heet Cato en zij leefde tussen 1895 en 1967. Ze is erg arm geweest in haar leven en heeft verschrikkelijke dingen meegemaakt. Daar ga ik nu niet over uitweiden, dat lees je wel als het boek is uitgebracht. Cato ontmoet in ieder geval tijdens de Duitse bezetting Burgemeester Smulders van Someren en vraagt hem om hulp. Om als schrijver een goed beeld te krijgen wie Burgemeester Smulders eigenlijk als persoon was, heb ik contact met zijn kleinkinderen. Ik heb ze geïnterviewd deze zomer en zij sturen mij foto’s en brieven van hem. Met een kleindochter drink ik regelmatig een kopje koffie, zo ook vandaag. In de ‘Soete Inval’ in Someren zijn we net aan ons gesprek begonnen als een vrouw binnenkomt en me nieuwsgierig aankijkt. Je ziet haar twijfelen of ze de stap zal zetten of niet. Ze waagt het erop en loopt op me af. “Ben jij die schrijver van dat boek over die soldaat?” Ze doelt op mijn boek Retour Baxley. Aan de kleindochter van Burgemeester Smulders vraagt ze vervolgens hoe het is om met een bekende Nederlander te zijn. We barsten allebei in lachen uit.

Promotie & promotie

01 juni 2018

Vorige week bezocht ik een training over het professioneel uitgeven van boeken in eigen beheer bij ‘Het Boekenschap.’ In een prachtige omgeving in de achtertuin van de band Normaal werd me nogmaals duidelijk dat de promotie van mijn boeken niet begint als ik van de drukker mijn nieuwe roman binnen krijg. En promotie is een vak apart. Ik weet eigenlijk wel dat het zo werkt, maar toch…

In de file tussen Asten en Waalwijk heb ik de afgelopen week een paar leuke ideeën opgedaan voor promotie. Ik ben benieuwd wie van mijn lezers hieraan wil meewerken of nog betere tips heeft:

  • Ik bezoek met een camera (gewoon van mijn smartphone) een lezer van een van mijn boeken en vraag om een korte reactie. Deze plaats ik op Facebook en LinkedIn.
  • Ik maak een kort filmpje van het moment dat ik aan het schrijven ben en deel mijn ervaringen.
  • Ik laat van mijn boeken een e-book maken en ga dit promoten
  • Ik maak een persbericht voor die organisaties die bezig zijn met de voorbereidingen van 75-jaar D-Day in juni 2019. Dit om Retour Baxley opnieuw te promoten.
  • Ik maak een mailbestand aan met relevante mensen en organisaties die op de een of andere manier iets met de thema’s van mijn boeken van doen hebben. Die ontvangen een nieuwsbrief.

Doe je mee?

‘De kuip spuwt lava’

17 maart 2018

Achttien lange, lange jaren hebben wij Feyenoord-supporters moeten wachten op een landskampioenschap. Op 14 mei 2017 werd de vervloekte ban gebroken; Feyenoord was de beste van Nederland! Eindelijk! En toch was dit kampioensjaar een verschrikking voor vele Feyenoord-supporters zoals ik. Waarom? Misschien omdat het elk moment mis kon gaan, we toch niet het beste team hadden, we altijd een periode in het seizoen hadden waarin Feyenoord volledig instortte. Elke wedstrijd dichter naar een mogelijk kampioenschap werd voor mij een lijdensweg. Ik had mezelf niet meer onder controle en schold voor de TV op alles en iedereen. Zo graag wilde ik dat mijn Feyenoord kampioen zou worden! En toen brak 14 mei 2017 aan, binnen een minuut scoorde Dirk Kuyt en sindsdien kan ik voor de komende jaren weer rustig naar mijn cluppie kijken.

Ik liep al een tijdje rond om een boek te schrijven over wat je eigenlijk moet doorstaan als je supporter bent van Feyenoord, op het werk, thuis, op de voetbalclub. En hoe fantastisch die kampioenswedstrijd uiteindelijk aanvoelde. Dat boek gaat er komen. In juni hoop ik het af te hebben. Het eerste deel gaat over mijn leven met Feyenoord. Het tweede gedeelte is vooral therapeutisch voor de Feyenoord-supporters op die momenten dat Feyenoord weer eens door het ijs zakt: het radioverslag van Arman Avsaroglu van Langs de Lijn van de kampioenswedstrijd op 14 mei 2017. Nog steeds kippenvel, ook in een uitgeschreven versie…

Gelijkenissen…

15 februari 2018

‘Je moet een uitzending van Omroep Max van gisteren eens bekijken. Daar zat een man met hetzelfde verhaal als jij over die soldaat.’ Mijn vrouw was getipt en binnen een paar minuten keken we samen naar Bas Steman. Bas wilde in zijn jonge jaren parachute gaan springen, maar toen hij in de hangar kwam werd hij hevig overmeesterd door emoties. Zo zeer zelfs dat hij afzag van de sprong. Waarom hij zo reageerde wist hij pas jaren later toen hij hulp kreeg van een deskundig persoon via regressietherapie. Bas zag zichzelf als een Engelse parachutist die boven de Ginkelse Heide in 1944 was gedropt. Hij wist zelfs de naam te noemen van deze soldaat: Morgan. Bas raakte hier behoorlijk van onder de indruk, zijn ratio streedt met zijn innerlijk. Bas is uiteindelijk een zoektocht begonnen naar deze soldaat uit Wales. Beelden in zijn hoofd uit de therapie kwamen overeen met het ouderlijk huis. Hij besloot om een roman te schrijven die gebaseerd is op zijn ervaringen. Het boek heet ‘Morgan’ en is vandaag verschenen in de boekhandels.

Vervang de hangar door mijn twee ‘fantastische dagen’ in militaire dienst, Morgan door Edgar L. Clark, Wales door Baxley, zijn zoektocht door mijn zoektocht, zijn roman door mijn roman Retour Baxley, zijn schrijverschap door mijn schrijverschap. Ik zie voldoende gelijkenissen…

Werken aan een historische roman…

16 januari 2018

Stel je eens voor dat je nu in een tijdcapsule stapt en je bestemming is het platteland van de Peel honderd jaar geleden. Wat zou je zien? Hoe woonden de mensen? Hoe zagen hun huizen er uit? Welke kleding droegen ze? Wat voor groenten aten ze?

Deze vragen houden me sinds een aantal weken bezig. Ik schrijf namelijk aan een nieuwe roman die zich 100 jaar geleden afspeelde. Dat vraagt om veel en secuur onderzoek. Een van de onderzoeksmethoden die ik toepas is het interviewen van mijn inmiddels 90-jarige ome Janus. Ik heb de afgelopen zomer een dag met hem doorgebracht en hem laten vertellen. Fantastische verhalen over vroeger, over grote gezinnen, en de armoede. Ik heb ook een verzoek in de planning om een aantal gesprekken te voeren met leden van de Heemkundekring. Zij beschikken over een mooi archief en kunnen mij zeker helpen in mijn zoektocht naar het verleden. En verder bekijk ik veel oude foto’s uit het Regionaal Historisch Centrum, allemaal digitaal trouwens. Tot slot moet ik het hebben van mijn fantasie. Ik kruip in de huid van een jonge vrouw, Cato, die ondanks de bezwaren van haar vader gaat trouwen met Hannes, een arme stille turfsteker. Hun leven zal niet over rozen gaan…

Reacties over ‘De belofte’

28 september 2017

Mijn nieuwe roman De Belofte is twee weken geleden verschenen. Voor mij is hiermee een hoofdstuk afgesloten, namelijk het schrijfproces. Voor de lezers begint een nieuw hoofdstuk, het lezen van mijn boek. Reacties van lezers over mijn nieuwe boek verschijnen op social media en in mijn mailbox. En ze zijn positief! Een greep uit de reacties:

‘Wat heb ik weer genoten van je boek “De belofte”. In één adem uitgelezen. Mijn complimenten!!!!!!!!! Laat je mij weten wanneer je volgende boek uitkomt?’

‘Ik ben geen echte lezer, maar dit spannende boek heb ik in een keer uitgelezen. Geweldig hoe Stephan de situatie beschrijft. Je wordt als het ware het boek ingetrokken.’

‘Mooi boek… zeer toegankelijk  en leuk omdat het in onze Peel is gesitueerd. Het begint als verhaal maar gauw genoeg ontwikkelt zich de spanning tot thrillerachtige elementen toe. Ik was na elk hoofdstuk weer benieuwder hoe het verder ging. Dus in twee “gangen” uitgelezen. Page-turner dus. Ook de plot is verrassend!!!’

‘Ik kom er niet doorheen’

19 augustus 2017

Onlangs heb ik een stuk of tien boeken aangeschaft. Ik laat me vaak leiden door recensies in de zaterdagbijlage van De Volkskrant. Of tips die ik krijg van vrienden die me wijzen op een boek dat ik toch echt gelezen moet hebben. Telkens weer begin ik met grote verwachtingen aan een nieuw boek. Zo ook aan ‘Herfst’ van Karl Ove Knausgård. En begon ik enthousiast aan ‘Een klein leven’ van Hanya Yanagihara. Ik heb beide boeken echt een kans gegeven, heb ze meerdere malen weggelegd en ben er toch weer in gaan lezen. Maar het lukt me niet. Ze pakken met niet bij de strot, ik doorleef de verhaallijnen nauwelijks. De zinnen zijn soms te lang of bestaan uit acht bijzinnen en de personages zijn traag. Er gebeurt gewoon niets. Over ‘Een klein leven’ las ik een recensie die volgens mij de essentie van dit boek beetpakt: je raakt er door gegrepen of je haat het boek. Helaas behoor ik tot de laatste categorie.

Deze week heb ik ‘Kijk wat ik heb gedaan’ van Sarah Schmidt gelezen. Dit boek nam me wel mee, heeft sterke personages en heeft een mooie opbouw. Een aanrader!

Kan een robot een boek schrijven?

16 juni 2017

Ik las vandaag in De Volkskrant een artikel over Ronald Giphart die later dit jaar een nieuw boek uitbrengt. Het bijzondere aan dit boek is dat dit een co-productie is met een robot. Een computer gaat reageren op stukjes tekst die Giphart schrijft. De robot put uit duizenden boeken die geselecteerd kunnen worden op genre. De eerste experimenten zijn veelbelovend. ‘Het is fascinerend te zien wat voor mooie en spannende zinnen er nu al uit ons experiment rollen,’ aldus een onderzoeker van het Meertens Instituut. Ik ben zeer benieuwd. Een co-productie tussen mensen en machine is niet meer weg te denken. Het bewijs hoor ik dagelijks op de radio als ik naar muziek luister. Computers kunnen nieuwe muziek maken zonder tussenkomst van de mens. Schilderen kunnen ze ook al. Hoe dit uitpakt in een boek zullen we in november weten. Ik voorzie een grote toekomst voor iedereen die een boek wil schrijven.

Reflectie manuscript ‘De Belofte’

23 mei 2017

Ongeveer anderhalf jaar heb ik gewerkt aan mijn nieuwe roman ‘De Belofte’. Speciaal voor deze roman heb ik een training gevolgd aan de Schrijversvakschool Amsterdam. Ik wil permanent leren als beginnend schrijver. Enkele weken geleden heb ik mijn manuscript gestuurd naar Jiska Koenders, een ervaren redacteur. Dit weekend kreeg ik haar reflectie op mijn manuscript. Dat was spannend voor me. Maar haar reflectie heeft me veel energie gegeven om mijn tweede roman af te ronden. Ik ben een heel eind op de goede weg! Hopelijk lukt het me om voor de zomervakantie alles klaar te hebben zodat jullie zittend voor je tentje of caravan genieten van het verhaal van de zoektocht van Karlijn Vermeulen naar haar vermiste tante Marianne…

Ondergrondse Spoorweg 

17 april 2017

Colson Whitehead heeft met zijn roman ‘Ondergrondse spoorweg’ een keihard boek geschreven. De hoofdpersoon is Cora, een slavin die werkt op een katoenplantage in Georgia. Haar moeder heeft haar in de steek gelaten toen zij op de vlucht sloeg, op weg naar de vrijheid in het Noorden. Het leven van de slaven op de plantage is erbarmelijk. Er is veel geweld en misbruik. Ook Cora vlucht met behulp van de ondergrondse spoorweg, een geheim stelsel opgezet om gevluchte slaven in veiligere gebieden te krijgen. Haar vrijheid is relatief en ze ziet met eigen ogen hoe zwarte mensen beestachtig worden behandeld door de blanken. Zelf wordt ze opgejaagd door de slavenjager Ridgeway, die vooral gefrustreerd is dat hij de moeder van Cora nooit heeft gevonden. Colson Whitehead heeft een fantastisch boek geschreven over mensen die alles in de waag stellen voor een beetje beter leven.

Openingszin

01 maart 2017

Het allermooiste is als de lezer vanaf de eerste zin nieuwsgierig is gemaakt. Veel schrijvers bepalen pas laat in het schrijfproces wat de openingszin gaat worden. Een krachtige en overtuigende opening zegt direct iets over het hoofdpersonage of een aankondiging van een wending in het leven van iemand. Vijf mooie openingszinnen:

‘De eerste keer dat Caesar Cora polste over een mogelijke vlucht naar het Noorden, zei ze nee.’ (‘Ondergrondse spoorweg’ van Colson Whitehead)

‘Als tante Tiny ergens de woonkamer binnen kwam, al was het bij wildvreemden, trok ze meteen een helgele stofdoek uit haar jaszak om er links en rechts een terloopse veeg mee over de armleuningen van het meubilair te geven.’ (‘De helleveeg’ van A.F.Th. van der Heijden)

Ze zeggen dat je ogen wennen aan het donker, maar hier, in dit kleine kamertje in de hoek van de kelder, is de lucht pikzwart.’ (‘Kom hier dat ik u kus’ van Griet op de Beeck)

In mijn tong jeukten mieren, mijn voeten waren zwaar. Ik stond in mijn zwembroek en met de handdoek om mijn schouders bij de achterdeur.’ (‘Birk’ van Jaap Robben)

Toen Hardy Hardy eenmaal begon te spreken, wenste iedereen met heel zijn hart dat hij zijn mond had gehouden.’ (‘Honolulu King’ van Anne-Gine Goemans).

Kill your darlings

16 februari 2017

Daar zit je dan. Je hebt een aantal dagen flink zitten zwoegen op je tekst voor een nieuwe roman. Sterker nog, wat je onlangs geschreven hebt, is het beste dat je in tijden uit je creatieve brein kreeg. Mooie volzinnen, ritmisch perfect. Was het hele boek maar zo! Maar toch knaagt er iets. Eigenlijk past je tekst niet helemaal bij het verhaal. Je wijdt nogal uit over onderwerpen die geen toegevoegde waarde hebben voor je verhaallijn. Kill your darlings’… Als ik iets lastig vind aan het schrijven van een roman, dan is het dit wel. Het drukken op de deleteknop doet pijn. En toch moet het. Iedere schrijver heeft hiermee van doen. ‘Blijf dicht bij je verhaallijn,’ is mijn tip. Dat komt je roman ten goede. Een prachtig voorbeeld is het boek ‘Muidhond’ van Inge Schilperoord. De omgeving waarin de hoofdpersonen zich bevinden is beperkt, haar verhaallijn des te groter.

‘De hoofdpersoon’

29 januari 2017

Sinds een aantal maanden volg ik een training ‘Roman schrijven’  aan de Schrijversvakschool Amsterdam. Ik ben nieuwsgierig, wil leren en beter worden als schrijver. Regelmatig breng ik hoofdstukken in om feedback te krijgen over de schrijfstijl. Onlangs werd gevraagd om de hoofdpersoon van mijn manuscript ‘De Belofte’ te typeren. Wie is Karlijn? De medecursisten schetsten geen eenduidig beeld van haar. Sommigen vonden haar een plattelandsmeisje, anderen juist niet. Dat is dus niet de bedoeling. De lezer moet zich juist identificeren met hoofdpersoon. Karlijn draagt namelijk het verhaal.

Als eerste stap heb ik een aantal vragen opgesteld die over de hoofdpersoon gaan:

Wat is de fysiologie: hoe oud is ze, wat voor kleur haren, is ze groot, draagt ze make-up, welke kleding heeft ze, is ze knap, heeft ze sproeten?

Wat is de sociologie: uit welk gezin komt ze, hoe woont ze, wie zijn haar vrienden, is ze erg actief in het sociale netwerk?

Wat is de psychologie: wat is haar verlangen, waar streeft ze naar, heeft ze vreemd gedrag, is ze agressief of juist heel lief, waar heeft ze een hekel aan?

Je maakt dus een korte biografie van de hoofdpersoon. Zorg dat de lezer zich identificeert met de hoofdpersoon, maar niet helemaal! De hoofdpersoon zal ook onhebbelijkheden kennen die jijzelf als lezer niet zou willen hebben. Bijvoorbeeld ‘zeer gestructureerd’ of ‘een rommelkont’. Pas dan heb je echt een interessant hoofdpersonage.

‘DE PRAATPLAAT’

19 januari 2017

Voordat ik daadwerkelijk een manuscript ga schrijven, is het verhaal al vele malen in mijn hoofd gepasseerd. Ik denk veel na tijdens het reizen van en naar mijn werk. In de file dus tussen Waalwijk en Asten. Op de iPad schrijf ik korte zinnen, uitspraken, woordjes en dergelijke. Die komen altijd wel een keer van pas. Ik lees boeken die dichtbij het thema staan waarover ik wil schrijven. Ik google en lees krantenartikelen over het thema. Soms kijk ik speciale series op TV. Vlak voordat ik daadwerkelijk de eerste zinnen ga opschrijven ontwerp ik een soort ‘praatplaat’. Dat is een groot papieren vel waarop ik uitteken wie de hoofdpersonen zijn: wanneer zijn ze geboren, hoe zien ze eruit, op welke manier spreken ze, welk karakter ze hebben? Ook teken ik hoe de verhaallijn gaat worden: wat gebeurt er in hun leven, wat verandert er en waarom? Als ik deze praatplaat heb ontworpen wordt het tijd om te gaan schrijven.

Nieuwe roman in de maak!

 

Peelpijn winnaar publieksprijs The Indie Awards 2020!

10 juni 2021

Mijn roman Peelpijn heeft de publieksprijs gewonnen van The Indie Awards 2020! En wat ben ik hier trots op. Het is een erkenning dat ik een goed boek heb geschreven. Deze waardering van lezers is een enorme stimulans voor mij. Iedereen die een stemheeft uitgebracht: dank je wel voor de steun. Momenteel werk ik aan een nieuwe roman. Ik verwacht dat deze in de tweede helft van 2022 gereed zal zijn.

Peelpijn genomineerd voor The Indie Awards 2020!

07 december 2020

Wat was ik trots en verheugd toen ik enkele weken geleden te horen kreeg dat mijn nieuwe roman Peelpijn is genomineerd voor The Indie Awards 2020! Dé literaire prijs voor schrijvers die hun boeken in eigen beheer uitgeven. En dat zijn er vele duizenden per jaar. Mijn roman is blijkbaar opgevallen. Samen met 49 andere boeken staat Peelpijn op de longlist. Een deskundige jury gaat de komende tijd deze boeken lezen en beoordelen. In maart 2021 wordt de shortlist bekend gemaakt, zowel van de jury als van het publiek. Spannend!

Is een boekpresentatie spannend?

14 november 2019

Op 13 december presenteer ik mijn nieuwste roman Peelpijn. Het boek is gebaseerd op waargebeurde gebeurtenissen in mijn familie. De definitieve datum voor de lancering is dus gekozen, het boek ligt bij de drukker, de uitnodigingen zijn de deur uit. Mensen vragen aan me of ik een boekpresentatie spannend vind. Ja, dat is heel erg spannend. Waarom? Omdat ik het niet meer over kan doen. Het boek is voor mij klaar, anderen gaan er nu iets van vinden. Als ik een concert met de band geef en het gaat niet helemaal lekker dan is dat vervelend. Maar volgend optreden kunnen we verbeteren. Bij een boek werkt dat dus niet zo. Er is geen volgende keer, alleen een volgend boek met een nieuw verhaal. Geen herkansing dus, het moet in een keer goed zijn. Daarom is de boekpresentatie spannend.

Ben jij die schrijver?

26 oktober 2018

Momenteel ben ik veel met mijn gedachten bij de nieuwe roman die ik aan het schrijven ben. De hoofdpersoon heet Cato en zij leefde tussen 1895 en 1967. Ze is erg arm geweest in haar leven en heeft verschrikkelijke dingen meegemaakt. Daar ga ik nu niet over uitweiden, dat lees je wel als het boek is uitgebracht. Cato ontmoet in ieder geval tijdens de Duitse bezetting Burgemeester Smulders van Someren en vraagt hem om hulp. Om als schrijver een goed beeld te krijgen wie Burgemeester Smulders eigenlijk als persoon was, heb ik contact met zijn kleinkinderen. Ik heb ze geïnterviewd deze zomer en zij sturen mij foto’s en brieven van hem. Met een kleindochter drink ik regelmatig een kopje koffie, zo ook vandaag. In de ‘Soete Inval’ in Someren zijn we net aan ons gesprek begonnen als een vrouw binnenkomt en me nieuwsgierig aankijkt. Je ziet haar twijfelen of ze de stap zal zetten of niet. Ze waagt het erop en loopt op me af. “Ben jij die schrijver van dat boek over die soldaat?” Ze doelt op mijn boek Retour Baxley. Aan de kleindochter van Burgemeester Smulders vraagt ze vervolgens hoe het is om met een bekende Nederlander te zijn. We barsten allebei in lachen uit.

Promotie & promotie

01 juni 2018

Vorige week bezocht ik een training over het professioneel uitgeven van boeken in eigen beheer bij ‘Het Boekenschap.’ In een prachtige omgeving in de achtertuin van de band Normaal werd me nogmaals duidelijk dat de promotie van mijn boeken niet begint als ik van de drukker mijn nieuwe roman binnen krijg. En promotie is een vak apart. Ik weet eigenlijk wel dat het zo werkt, maar toch…

In de file tussen Asten en Waalwijk heb ik de afgelopen week een paar leuke ideeën opgedaan voor promotie. Ik ben benieuwd wie van mijn lezers hieraan wil meewerken of nog betere tips heeft:

  • Ik bezoek met een camera (gewoon van mijn smartphone) een lezer van een van mijn boeken en vraag om een korte reactie. Deze plaats ik op Facebook en LinkedIn.
  • Ik maak een kort filmpje van het moment dat ik aan het schrijven ben en deel mijn ervaringen.
  • Ik laat van mijn boeken een e-book maken en ga dit promoten
  • Ik maak een persbericht voor die organisaties die bezig zijn met de voorbereidingen van 75-jaar D-Day in juni 2019. Dit om Retour Baxley opnieuw te promoten.
  • Ik maak een mailbestand aan met relevante mensen en organisaties die op de een of andere manier iets met de thema’s van mijn boeken van doen hebben. Die ontvangen een nieuwsbrief.

Doe je mee?

‘De kuip spuwt lava’

17 maart 2018

Achttien lange, lange jaren hebben wij Feyenoord-supporters moeten wachten op een landskampioenschap. Op 14 mei 2017 werd de vervloekte ban gebroken; Feyenoord was de beste van Nederland! Eindelijk! En toch was dit kampioensjaar een verschrikking voor vele Feyenoord-supporters zoals ik. Waarom? Misschien omdat het elk moment mis kon gaan, we toch niet het beste team hadden, we altijd een periode in het seizoen hadden waarin Feyenoord volledig instortte. Elke wedstrijd dichter naar een mogelijk kampioenschap werd voor mij een lijdensweg. Ik had mezelf niet meer onder controle en schold voor de TV op alles en iedereen. Zo graag wilde ik dat mijn Feyenoord kampioen zou worden! En toen brak 14 mei 2017 aan, binnen een minuut scoorde Dirk Kuyt en sindsdien kan ik voor de komende jaren weer rustig naar mijn cluppie kijken.

Ik liep al een tijdje rond om een boek te schrijven over wat je eigenlijk moet doorstaan als je supporter bent van Feyenoord, op het werk, thuis, op de voetbalclub. En hoe fantastisch die kampioenswedstrijd uiteindelijk aanvoelde. Dat boek gaat er komen. In juni hoop ik het af te hebben. Het eerste deel gaat over mijn leven met Feyenoord. Het tweede gedeelte is vooral therapeutisch voor de Feyenoord-supporters op die momenten dat Feyenoord weer eens door het ijs zakt: het radioverslag van Arman Avsaroglu van Langs de Lijn van de kampioenswedstrijd op 14 mei 2017. Nog steeds kippenvel, ook in een uitgeschreven versie…

Gelijkenissen…

15 februari 2018

‘Je moet een uitzending van Omroep Max van gisteren eens bekijken. Daar zat een man met hetzelfde verhaal als jij over die soldaat.’ Mijn vrouw was getipt en binnen een paar minuten keken we samen naar Bas Steman. Bas wilde in zijn jonge jaren parachute gaan springen, maar toen hij in de hangar kwam werd hij hevig overmeesterd door emoties. Zo zeer zelfs dat hij afzag van de sprong. Waarom hij zo reageerde wist hij pas jaren later toen hij hulp kreeg van een deskundig persoon via regressietherapie. Bas zag zichzelf als een Engelse parachutist die boven de Ginkelse Heide in 1944 was gedropt. Hij wist zelfs de naam te noemen van deze soldaat: Morgan. Bas raakte hier behoorlijk van onder de indruk, zijn ratio streedt met zijn innerlijk. Bas is uiteindelijk een zoektocht begonnen naar deze soldaat uit Wales. Beelden in zijn hoofd uit de therapie kwamen overeen met het ouderlijk huis. Hij besloot om een roman te schrijven die gebaseerd is op zijn ervaringen. Het boek heet ‘Morgan’ en is vandaag verschenen in de boekhandels.

Vervang de hangar door mijn twee ‘fantastische dagen’ in militaire dienst, Morgan door Edgar L. Clark, Wales door Baxley, zijn zoektocht door mijn zoektocht, zijn roman door mijn roman Retour Baxley, zijn schrijverschap door mijn schrijverschap. Ik zie voldoende gelijkenissen…

Werken aan een historische roman…

16 januari 2018

Stel je eens voor dat je nu in een tijdcapsule stapt en je bestemming is het platteland van de Peel honderd jaar geleden. Wat zou je zien? Hoe woonden de mensen? Hoe zagen hun huizen er uit? Welke kleding droegen ze? Wat voor groenten aten ze?

Deze vragen houden me sinds een aantal weken bezig. Ik schrijf namelijk aan een nieuwe roman die zich 100 jaar geleden afspeelde. Dat vraagt om veel en secuur onderzoek. Een van de onderzoeksmethoden die ik toepas is het interviewen van mijn inmiddels 90-jarige ome Janus. Ik heb de afgelopen zomer een dag met hem doorgebracht en hem laten vertellen. Fantastische verhalen over vroeger, over grote gezinnen, en de armoede. Ik heb ook een verzoek in de planning om een aantal gesprekken te voeren met leden van de Heemkundekring. Zij beschikken over een mooi archief en kunnen mij zeker helpen in mijn zoektocht naar het verleden. En verder bekijk ik veel oude foto’s uit het Regionaal Historisch Centrum, allemaal digitaal trouwens. Tot slot moet ik het hebben van mijn fantasie. Ik kruip in de huid van een jonge vrouw, Cato, die ondanks de bezwaren van haar vader gaat trouwen met Hannes, een arme stille turfsteker. Hun leven zal niet over rozen gaan…

Reacties over ‘De belofte’

28 september 2017

Mijn nieuwe roman De Belofte is twee weken geleden verschenen. Voor mij is hiermee een hoofdstuk afgesloten, namelijk het schrijfproces. Voor de lezers begint een nieuw hoofdstuk, het lezen van mijn boek. Reacties van lezers over mijn nieuwe boek verschijnen op social media en in mijn mailbox. En ze zijn positief! Een greep uit de reacties:

‘Wat heb ik weer genoten van je boek “De belofte”. In één adem uitgelezen. Mijn complimenten!!!!!!!!! Laat je mij weten wanneer je volgende boek uitkomt?’

‘Ik ben geen echte lezer, maar dit spannende boek heb ik in een keer uitgelezen. Geweldig hoe Stephan de situatie beschrijft. Je wordt als het ware het boek ingetrokken.’

‘Mooi boek… zeer toegankelijk  en leuk omdat het in onze Peel is gesitueerd. Het begint als verhaal maar gauw genoeg ontwikkelt zich de spanning tot thrillerachtige elementen toe. Ik was na elk hoofdstuk weer benieuwder hoe het verder ging. Dus in twee “gangen” uitgelezen. Page-turner dus. Ook de plot is verrassend!!!’

‘Ik kom er niet doorheen’

19 augustus 2017

Onlangs heb ik een stuk of tien boeken aangeschaft. Ik laat me vaak leiden door recensies in de zaterdagbijlage van De Volkskrant. Of tips die ik krijg van vrienden die me wijzen op een boek dat ik toch echt gelezen moet hebben. Telkens weer begin ik met grote verwachtingen aan een nieuw boek. Zo ook aan ‘Herfst’ van Karl Ove Knausgård. En begon ik enthousiast aan ‘Een klein leven’ van Hanya Yanagihara. Ik heb beide boeken echt een kans gegeven, heb ze meerdere malen weggelegd en ben er toch weer in gaan lezen. Maar het lukt me niet. Ze pakken met niet bij de strot, ik doorleef de verhaallijnen nauwelijks. De zinnen zijn soms te lang of bestaan uit acht bijzinnen en de personages zijn traag. Er gebeurt gewoon niets. Over ‘Een klein leven’ las ik een recensie die volgens mij de essentie van dit boek beetpakt: je raakt er door gegrepen of je haat het boek. Helaas behoor ik tot de laatste categorie.

Deze week heb ik ‘Kijk wat ik heb gedaan’ van Sarah Schmidt gelezen. Dit boek nam me wel mee, heeft sterke personages en heeft een mooie opbouw. Een aanrader!

Kan een robot een boek schrijven?

16 juni 2017

Ik las vandaag in De Volkskrant een artikel over Ronald Giphart die later dit jaar een nieuw boek uitbrengt. Het bijzondere aan dit boek is dat dit een co-productie is met een robot. Een computer gaat reageren op stukjes tekst die Giphart schrijft. De robot put uit duizenden boeken die geselecteerd kunnen worden op genre. De eerste experimenten zijn veelbelovend. ‘Het is fascinerend te zien wat voor mooie en spannende zinnen er nu al uit ons experiment rollen,’ aldus een onderzoeker van het Meertens Instituut. Ik ben zeer benieuwd. Een co-productie tussen mensen en machine is niet meer weg te denken. Het bewijs hoor ik dagelijks op de radio als ik naar muziek luister. Computers kunnen nieuwe muziek maken zonder tussenkomst van de mens. Schilderen kunnen ze ook al. Hoe dit uitpakt in een boek zullen we in november weten. Ik voorzie een grote toekomst voor iedereen die een boek wil schrijven.

Reflectie manuscript ‘De Belofte’

23 mei 2017

Ongeveer anderhalf jaar heb ik gewerkt aan mijn nieuwe roman ‘De Belofte’. Speciaal voor deze roman heb ik een training gevolgd aan de Schrijversvakschool Amsterdam. Ik wil permanent leren als beginnend schrijver. Enkele weken geleden heb ik mijn manuscript gestuurd naar Jiska Koenders, een ervaren redacteur. Dit weekend kreeg ik haar reflectie op mijn manuscript. Dat was spannend voor me. Maar haar reflectie heeft me veel energie gegeven om mijn tweede roman af te ronden. Ik ben een heel eind op de goede weg! Hopelijk lukt het me om voor de zomervakantie alles klaar te hebben zodat jullie zittend voor je tentje of caravan genieten van het verhaal van de zoektocht van Karlijn Vermeulen naar haar vermiste tante Marianne…

Ondergrondse Spoorweg 

17 april 2017

Colson Whitehead heeft met zijn roman ‘Ondergrondse spoorweg’ een keihard boek geschreven. De hoofdpersoon is Cora, een slavin die werkt op een katoenplantage in Georgia. Haar moeder heeft haar in de steek gelaten toen zij op de vlucht sloeg, op weg naar de vrijheid in het Noorden. Het leven van de slaven op de plantage is erbarmelijk. Er is veel geweld en misbruik. Ook Cora vlucht met behulp van de ondergrondse spoorweg, een geheim stelsel opgezet om gevluchte slaven in veiligere gebieden te krijgen. Haar vrijheid is relatief en ze ziet met eigen ogen hoe zwarte mensen beestachtig worden behandeld door de blanken. Zelf wordt ze opgejaagd door de slavenjager Ridgeway, die vooral gefrustreerd is dat hij de moeder van Cora nooit heeft gevonden. Colson Whitehead heeft een fantastisch boek geschreven over mensen die alles in de waag stellen voor een beetje beter leven.

Openingszin

01 maart 2017

Het allermooiste is als de lezer vanaf de eerste zin nieuwsgierig is gemaakt. Veel schrijvers bepalen pas laat in het schrijfproces wat de openingszin gaat worden. Een krachtige en overtuigende opening zegt direct iets over het hoofdpersonage of een aankondiging van een wending in het leven van iemand. Vijf mooie openingszinnen:

‘De eerste keer dat Caesar Cora polste over een mogelijke vlucht naar het Noorden, zei ze nee.’ (‘Ondergrondse spoorweg’ van Colson Whitehead)

‘Als tante Tiny ergens de woonkamer binnen kwam, al was het bij wildvreemden, trok ze meteen een helgele stofdoek uit haar jaszak om er links en rechts een terloopse veeg mee over de armleuningen van het meubilair te geven.’ (‘De helleveeg’ van A.F.Th. van der Heijden)

Ze zeggen dat je ogen wennen aan het donker, maar hier, in dit kleine kamertje in de hoek van de kelder, is de lucht pikzwart.’ (‘Kom hier dat ik u kus’ van Griet op de Beeck)

In mijn tong jeukten mieren, mijn voeten waren zwaar. Ik stond in mijn zwembroek en met de handdoek om mijn schouders bij de achterdeur.’ (‘Birk’ van Jaap Robben)

Toen Hardy Hardy eenmaal begon te spreken, wenste iedereen met heel zijn hart dat hij zijn mond had gehouden.’ (‘Honolulu King’ van Anne-Gine Goemans).

Kill your darlings

16 februari 2017

Daar zit je dan. Je hebt een aantal dagen flink zitten zwoegen op je tekst voor een nieuwe roman. Sterker nog, wat je onlangs geschreven hebt, is het beste dat je in tijden uit je creatieve brein kreeg. Mooie volzinnen, ritmisch perfect. Was het hele boek maar zo! Maar toch knaagt er iets. Eigenlijk past je tekst niet helemaal bij het verhaal. Je wijdt nogal uit over onderwerpen die geen toegevoegde waarde hebben voor je verhaallijn. Kill your darlings’… Als ik iets lastig vind aan het schrijven van een roman, dan is het dit wel. Het drukken op de deleteknop doet pijn. En toch moet het. Iedere schrijver heeft hiermee van doen. ‘Blijf dicht bij je verhaallijn,’ is mijn tip. Dat komt je roman ten goede. Een prachtig voorbeeld is het boek ‘Muidhond’ van Inge Schilperoord. De omgeving waarin de hoofdpersonen zich bevinden is beperkt, haar verhaallijn des te groter.

‘De hoofdpersoon’

29 januari 2017

Sinds een aantal maanden volg ik een training ‘Roman schrijven’  aan de Schrijversvakschool Amsterdam. Ik ben nieuwsgierig, wil leren en beter worden als schrijver. Regelmatig breng ik hoofdstukken in om feedback te krijgen over de schrijfstijl. Onlangs werd gevraagd om de hoofdpersoon van mijn manuscript ‘De Belofte’ te typeren. Wie is Karlijn? De medecursisten schetsten geen eenduidig beeld van haar. Sommigen vonden haar een plattelandsmeisje, anderen juist niet. Dat is dus niet de bedoeling. De lezer moet zich juist identificeren met hoofdpersoon. Karlijn draagt namelijk het verhaal.

Als eerste stap heb ik een aantal vragen opgesteld die over de hoofdpersoon gaan:

Wat is de fysiologie: hoe oud is ze, wat voor kleur haren, is ze groot, draagt ze make-up, welke kleding heeft ze, is ze knap, heeft ze sproeten?

Wat is de sociologie: uit welk gezin komt ze, hoe woont ze, wie zijn haar vrienden, is ze erg actief in het sociale netwerk?

Wat is de psychologie: wat is haar verlangen, waar streeft ze naar, heeft ze vreemd gedrag, is ze agressief of juist heel lief, waar heeft ze een hekel aan?

Je maakt dus een korte biografie van de hoofdpersoon. Zorg dat de lezer zich identificeert met de hoofdpersoon, maar niet helemaal! De hoofdpersoon zal ook onhebbelijkheden kennen die jijzelf als lezer niet zou willen hebben. Bijvoorbeeld ‘zeer gestructureerd’ of ‘een rommelkont’. Pas dan heb je echt een interessant hoofdpersonage.

‘DE PRAATPLAAT’

19 januari 2017

Voordat ik daadwerkelijk een manuscript ga schrijven, is het verhaal al vele malen in mijn hoofd gepasseerd. Ik denk veel na tijdens het reizen van en naar mijn werk. In de file dus tussen Waalwijk en Asten. Op de iPad schrijf ik korte zinnen, uitspraken, woordjes en dergelijke. Die komen altijd wel een keer van pas. Ik lees boeken die dichtbij het thema staan waarover ik wil schrijven. Ik google en lees krantenartikelen over het thema. Soms kijk ik speciale series op TV. Vlak voordat ik daadwerkelijk de eerste zinnen ga opschrijven ontwerp ik een soort ‘praatplaat’. Dat is een groot papieren vel waarop ik uitteken wie de hoofdpersonen zijn: wanneer zijn ze geboren, hoe zien ze eruit, op welke manier spreken ze, welk karakter ze hebben? Ook teken ik hoe de verhaallijn gaat worden: wat gebeurt er in hun leven, wat verandert er en waarom? Als ik deze praatplaat heb ontworpen wordt het tijd om te gaan schrijven.